Door Freddy Forger
Als u Stoic een beetje volgt, dan weet u inmiddels dat onze stoïcijnse beleggingsstrategie volledig is gebaseerd op het feit dat afzonderlijke koersen volstrekt onvoorspelbaar zijn, maar dat de wereldeconomie op de langere termijn altijd groeit. Daarom spreiden wij uw vermogen in alle aandelen wereldwijd, waardoor uw geld rustig meegroeit met de wereldeconomie. Maar wat nu als er een einde aan de groei blijkt te zijn?
‘Grenzen aan de groei’, zo luidde de titel van het beroemde rapport uit 1972 van de Club van Rome, waarin voor het eerst concrete zorgen werden geuit over de toekomst van de aarde. Het is nu meer dan ooit een populair inzicht in progressieve kringen: we kunnen niet meer op de oude voet doorgaan, want dan vernietigen we de aarde en daarmee onszelf. Het economische systeem moet op de schop. We moeten overschakelen van een op ‘relentless growth’ gebaseerde kapitalistische wereldorde, naar een cyclische economie die bijvoorbeeld afwisselend groeit en krimpt, net zoals in de natuur zomer en winter elkaar afwisselen. Economisch antropoloog Jason Hickel werd hierover recentelijk nog in dit artikel in De Volkskrant geïnterviewd.
Stel dat het als mensheid inderdaad lukt om een postkapitalistische samenleving te creëren die draait om authentieke menselijke behoeften en ecologie in plaats van enkel de accumulatie van kapitaal: werkt onze stoïcijnse beleggingsfilosofie dan nog wel? Die is immers gebaseerd op continue groei van de wereldeconomie.
Welnu: stel dat de wereldeconomie niet meer zou groeien, of zelfs zou krimpen, dan klopt het inderdaad dat uw vermogen (dat bij ons altijd gespreid wordt in alle aandelen wereldwijd) geen rendement meer realiseert dat gebaseerd is op een gemiddelde koersstijging van al die aandelen. Echter, u profiteert nog steeds van de dividenduitkeringen die worden gedaan. Da’s één.
En ten tweede: door uw geld om te zetten in aandelen bent u beschermd tegen inflatie en daarmee in zekere zin ook tegen deflatie. Dat zit zo: inflatie treed op bij een oververhitte economie die (te) hard groeit. Alles wordt duurder. Daarmee stijgt echter ook de prijs van uw aandelen en op die manier groeit uw belegde vermogen mee met de inflatie. Zo kunt u in de toekomst hetzelfde kopen met uw vermogen als u nu kunt doen. Staat uw geld daarentegen op een spaarrekening, dan wordt door inflatie uw geld juist (veel) minder waard, waarmee uw koopkracht daalt.
Echter, als de economie stagneert of zelfs krimpt, dan stagneert of krimpt ook uw vermogen dat u in aandelen heeft belegd, want de aandelenkoersen dalen immers mee. Spaargeld wordt in deze situatie juist meer waard: bij een krimpende economie kunt u met hetzelfde spaarbedrag immers méér kopen. Mocht de economie gaan krimpen, dan levert sparen dus het meeste voordeel op.
Daarbij moeten we echter wel een belangrijke kanttekening maken: uw in aandelen belegde vermogen daalt weliswaar in absolute waarde, maar u kunt er na een periode van deflatie gewoon nog steeds hetzelfde mee kopen. Niet alleen uw aandelen, maar alles is immers in waarde gedaald, waardoor uw relatieve koopkracht niet afneemt. Hieronder hebben we een en ander in een schematisch overzichtje gezet:
Conclusie:
Als u wilt gokken op de Apocalyps of op een iets minder desastreuze vorm van economische krimp, dan moet u zeker niet gaan beleggen in aandelen, maar dan moet u juist gaan sparen. Wees alleen wél bewust van het feit dat als uw scenario geen werkelijkheid wordt, dat u dan de groei hebt gemist. Weet ook dat zelfs in geval van deflatie uw beleggingen in aandelen er toch nog voor zorgen dat uw koopkracht gehandhaafd blijft, terwijl dat omgekeerd met sparen bij inflatie niet het geval is.
Bij Stoic zijn we ervan overtuigd dat niemand de toekomst kan voorspellen, zeker niet in deze tijden als deze, waarin alles op losse schroeven lijkt te staan. Beter beteugelen we als echte stoïcijnen de ‘hebberige’ emoties en nemen we in het slechtste geval gewoon genoegen met de handhaving van de koopkracht. Daar wordt helemaal niemand slechter van, toch?
Door Henk Kras
